Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque contra est, ac dicitis; Venit ad extremum; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Quippe, inquieta cum tam docuerim gradus istam rem non habere quam virtutem, in qua sit ipsum etíam beatum. Nihil enim desiderabile concupiscunt, plusque in ipsa iniuria detrimenti est quam in iis rebus emolumenti, quae pariuntur iniuria.

Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Haec mirabilia videri intellego, sed cum certe superiora firma ac vera sint, his autem ea consentanea et consequentia, ne de horum quidem est veritate dubitandum.

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Quonam, inquit, modo?

Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?

Est, ut dicis, inquam.

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Duo Reges: constructio interrete. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.

Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?